استقبال گسترده زنان برای تماشای دیدار تیم ملی فوتبال ایران برابر کامبوج نشان از آن دارد که دختران و زنان ایران با وجود حاشیه‌های مختلف چند ماه گذشته، منتظر حضور رسمی در ورزشگاه آزادی بودند. ورزشگاهی که هجدهم مهرماه در جریان دیدار ایران و کامبوج یک روز تاریخی را تجربه خواهد کرد و آغازی بر پایان داستان حضور زنان در ورزشگاه است.
هر چند که فدراسیون فوتبال و دست اندرکاران برای حضور زنان، یکی از دیدارهای مقدماتی جام جهانی را انتخاب کردند و سهمیه زنان را به ۳ هزار و ۵۰۰ صندلی (کمتر از ۵ درصد ظرفیت ورزشگاه آزادی) در نظر گرفتند، اما واقعیتی که وجود دارد آن است که اگر نیمی از ظرفیت ورزشگاه به این قشر اختصاص پیدا کرد بدون شک برای پرکردن آن مشکلی وجود نداشت، بلکه حضور زنان می‌توانست جمعیت آماری مردان را در نیز در حاشیه قرار دهد.
استقبال گسترده زنان از بلیت فروشی و تکمیل شدن جایگاه این قشر در کوتاه مدت در حالی است که تاکنون شماری کمی از بلیت جایگاه مردان به فروش رفته است و احتمال اینکه جمعیت هواداران در دیدار روز هجدهم مهرماه کمتر از ظرفیت ۷۸ هزار نفری ورزشگاه آزادی باشد، وجود دارد. بهتر بود فدراسیون فوتبال برای استقبال گسترده از بازی تیم ملی در برابر یکی از تیم‌های درجه سوم آسیا آن را در یکی از شهرستان‌ها برگزار می‌کرد؛ شهرستان‌هایی که با وجود دارا بودن ورزشگاه مجلل، توانایی میزبانی از یوزهای فوتبال ایران را دارند. ورزشگاه شهدای فولاد (فولاد آرنا) در اهواز، یادگار امام (ره) تبریز، ورزشگاه پارس شیراز و نقش جهان اصفهان از ورزشگاه‌هایی هستند که توانایی میزبانی این بازی بین‌المللی را دارند.
به گزارش جارچی اخبار به نقل از ایرنا: البته مطرح کردن استقبال نکردن مردان از این دیدار به معنای نادیده گرفتن اقدام وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال در صدور مجوز برای حضور زنان نیست بلکه این دیدار می‌تواند نقطه عطفی در تاریخ فوتبال ایران به شمار آید؛ نقطه عطفی که نخست سایه محرومیت را از سر این ورزش پرطرفدار ایران برخواهد داشت و در سوی دیگر سکوی بنفش این روزهای بلیت فروشی ورزشگاه آزادی، به جایی برای حضور خانواده‌ها در ورزشگاه تبدیل خواهد شد؛ خانواده‌هایی که می‌توانند با ورود خود به این جایگاه نقش مهمی در پایش رفتار تماشاگران داشته باشند.
دستورالعمل فیفا به ایران برای برگزاری رقابت‌های بین المللی با حضور تماشاگران زن و خانواده‌ها و لزوم اجرایی شدن آن نشان می‌دهد که دیدار ایران و کامبوج تنها زمان حضور این قشر در ورزشگاه نیست بلکه هواداران فوتبال در دیدارهای باشگاهی که در قالب لیگ قهرمانان آسیا نیز برگزار می‌شود باید در جایگاه مناسب این قشر نظاره‌گر بازی تیم محبوب خود باشند.
در پایان باید بپذیریم که پای زنان ایرانی به ورزشگاه برای تماشای فوتبال باز شده و امکان بازگشت به گذشته وجود ندارد بلکه آنچه در چشم انداز فوتبال ایران هدف قرار می‌گیرد، برنامه‌ریزی و آماده کردن زیرساخت برای حضور هر چه بهتر این قشر است. لذا برای تامین رفاه و امنیت زنان و خانواده‌های حاضر در ورزشگاه، مسوولان فوتبال ایران با آسیب شناسی نقاط ضعف و قوت حضور آنان در ورزشگاه، نواقص آن را برای دیدارهای بین‌المللی آینده برطرف کنند.